Gisteren was het 14 april, de dag van de 10 kilometerloop van de Marathon van Rotterdam. Deels liepen we op hetzelfde parcours als de echte bikkels. Ik had al sinds 2 april niet meer hardgelopen vanwege tijdgebrek. Wat had ik daar spijt van!



 
Vrijdag was het zover: we konden onze startnummers ophalen. Het was de eerste keer dat ik aan zo'n loop meedeed dus ik had geen idee hoe het allemaal werkte. Gelukkig waren de medewerkers heel vriendelijk en behulpzaam. Het hele WTC zag eruit als een grote sportwinkel. Ik voelde de sfeer al!

 
Er werd voorspeld dat het 20-23 graden zou worden, maar eenmaal aan de start had ik daar toch een hard hoofd in. Het waaide heel hard en het miezerde een beetje. Jasje aan? Jasje uit? Ik besloot hem maar aan te trekken want als het harder ging regenen kon ik ten minste iets aantrekken. Zoals jullie zien is een jas aantrekken in de wind nog heel moeilijk :p. En zoals ik al zei: vloekend over de streep ;)

 
Nog ongeveer 700-800 meter te gaan, ik was helemaal kapot. Ik moest gewoon een stukje lopen terwijl iedereen om me heen nog even een laatste sprint trok. Ik kon niet meer. Mijn gedachten sloegen ook op hol "had nou beter getraind, daar gaat je tijd, iedereen haalt je in". Dat was heel naar en ik probeerde me er snel overeen te zetten. En toen begon mijn hardloop-app kuren te vertonen. Die zei dat ik er al was, maar moest heel Blaak nog over en dan de Coolsingel op. Je ziet dan ook dat ik een beetje met mijn iPod aan het klooien ben. De laatste anderhalve kilometer waren erg heftig!

 
Gelukkig heb ik toch door weten te zetten, en heb ik precies 1 uur, 9 minuten en 12 seconden nadat ik gestart was, de finish behaald. Helaas was dat 4 minuten boven mijn pr, maar ik zat er helemaal doorheen. De volgende keer toch wat later stoppen met hardlopen naar aanloop van de run. Desalniettemin was ik erg blij dat ik hem had uitgelopen en er zonder kleerscheuren van af ben gekomen. 
Na de finish wilde ik zo snel mogelijk zitten, maar de medewekers riepen dat we door moesten lopen. Pffff, ik was kapot! Gelukkig zag ik verderop dat de medailles werden uitgereikt, dus daar liep ik natuurlijk wel even voor door. Ik voelde me net Pinokkio met houten benen. Daarna gelijk naar de bananenstand, water halen en een flesje AA-drink naar binnen slokken. En natuurlijk op zoek naar mijn familie :D. 

Hoewel ik bij laaaaange na geen eerste ben geworden, ben ik toch een soort van eerste: ik ben de eerste in onze familie die aan zoiets meedoet. Dat telt ook wel een klein beetje, toch? ;)

 
Een eindje verderop - het was wat lastig vinden - kon je je medaille laten graveren. Dat heb ik laten doen. Het was mijn eerste run en ik vond het toch wel bijzonder omdat ik niet had gedacht dat ik dit zou kunnen doen.


 
En toen terug naar de trein, naar huis, met de familie thee gedronken en toen onder de douche. Hier zie je het Hofplein en de Coolsingel vanaf de loopbrug. 

Ik heb de marathon vaak gezien omdat ik destijds voorstellingen had op de theaterschool en dan in het marathonweekend in het nabijgelegen theater moest repeteren, maar nog nooit had ik eraan meegedaan. Wat voelde dat gaaf! Zoals ik al zei, de laatste meters waren zwaar en toen ik even liep om mijn iPod in te stellen, werd me vanaf de zijlijn toegejuicht: "Kom op, doorgaan! Je bent er bijna! Goedzo!" besloot ik die hele iPod te laten zitten en nog de laatste meters door te bikkelen. Toen ik weer begon met hardlopen, klonk er een klein applaus van de mensen die op dat moment langs de kant stonden te kijken. Wat een gaaf gevoel en het deed me echt goed.

 
Dat is 'm dan! :)

Vandaag geef ik de benen even wat rust want omdat ik van tevoren niet heel goed had getraind, was het toch best een aanslag op mijn lijf. Maar niet te lang want over 7 weken is de Ladies Run voor Pink Ribbon, waar ik weer een 10 kilometer zal lopen. En die mag beslist harder dan 1.09.12! Misschien moet ik toch maar zo'n hardloophorloge aanschaffen voor bij de training (heeft iemand suggesties?) want mijn app stond niet goed gecalibreerd, bleek, waardoor ik al die tijd een te korte afstand heb getraind en hij aangaf dat ik er bij Oostplein/Blaak er al was. Helaas moest ik nog 900 meter verder.. 

Al met al was dit een superervaring. Op de Ladies Run wil ik mijn tijd verbeteren, en als ik de smaak dan misschien te pakken heb, ga ik er misschien heeel zachtjes, heeeeel misschien over nadenken om te gaan trainen voor een echte, volledige marathon. Heeel misschien ;)

Liefs,
Nine